شاه چراغ یک مسجد و آرامگاه تاریخی در شیراز است ، مقبره برادران احمد و محمود ، پسران موسی الکاظم و برادران علی الرضا. دو نفری که در زمان آزار شیعیان توسط بنی عباس پناهنده بودند.
مقبره ها در قرن چهاردهم ، زمانی که ملکه تاشی خاتون مسجد و مدرسه علمیه ای در مجاورت آن بنا کرد ، تبدیل به مرکز زیارتی مشهوری شدند.
نام شاه چراغ بعلت ماهیت کشف این مکان توسط آیت الله دستغیب (جد بزرگ آیت الله دستغیب معاصر) ، به آن داده شد. او یک روشنایی از فاصله دور دیده بود و تصمیم گرفت که منبع نور را بررسی کند. او دریافت که این نور از یک قبر در قبرستان ساطع می شود. قبری که نور از آن ساطع می شد ، حفر شد و پیکری زره پوش کشف شد. این پیکر انگشتری داشت که به “العزت الله ، احمد ابن موسی “، اشاره داشت. بنابراین معروف شد که این مکان مدفن پسران موسی الکاظم بوده است.