بم در یک محیط بیابانی در لبه جنوبی فلات مرتفع ایران واقع شده است . خاستگاه های بم را می توان در دوره هخامنشی (قرن ششم تا چهارم قبل از میلاد ) دنبال کرد . اوج آن از قرن هفتم تا یازدهم میلادی بود که در تقاطع مسیرهای تجاری مهم و شناخته شده برای تولید ابریشم و پنبه پوشاک واقع شده بود . وجود آبادی میان کویر، مبتنی بر کانال های آبیاری زیر زمینی (قنات ها) بود که بم برخی از اولین شواهد آن را در ایران حفظ کرده است .
ارگ بم بهترین نمونه یک شهر قرون وسطایی مستحکم و ساخته شده به شیوه بومی با استفاده از لایه های گل (چینه) می باشد .