میمند منطقه ای جامع و نسبتا” کم آب در انتهای دره ای درجنوب کوه های مرکزی ایران است . روستاییان نیمه چادرنشین ، کشاورز و چوپان هستند . آنها حیوانات خود را در مراتع کوه بالا می برند ، در بهار و پاییز در زیستگاه های موقتی زندگی می کنند . در طول ماههای زمستان آنها در پایین دره در خانه های غار که بیرون سنگ نرم (کمر) تراشیده شده اند ، زندگی می کنند ، شکلی غیر معمول از خانه در یک محیط زیست خشک . این چشم انداز فرهنگی بعنوان نمونه ای از سیستمی است که به نظر می رسد در گذشته گسترده تر بوده و مستلزم جابجایی مردم به جای حیوانات است .