آتشکده اصفهان مجموعه ای باستان شناسی از دوره ساسانیان است که بر روی تپه ای به همین نام در حدود هشت کیلومنری غرب اصفهان واقع شده است. تپه که 210 متر از دشت اطراف بلندی دارد ، درگذشته ماراس یا مارابین نامیده می شد و بعد از روستایی نزدیک آنجا و به همین نام قرار دارد .
یک قسمت از مجموعه ، بر روی پهلوی جنوبی تپه ، بقایای یک دژ با حدودا” بیست بنا( اتاق با ساختمان) است. چند بنا دارای نقشه چهار طاق هستند، مشخصه آتشکده های زرتشتی قرن سوم میلادی به بعد که آتشگاه های واقعی هستند و آتش مقدس در آنها جای داشت. سایر بناها ممکن است اتاقهای انبار و محله های زندگی کشیش ها و زائران بوده باشد. یک شناسایی تجربی از ویرانه ها برای اولین بار در سال 1937 توسط آندره گودارد انجام شد ، اما در سال 1960 که معمار ماکسین سیروکس اولین رسم ها را کشید، سایت آماده مطالعه شد. شناسایی گودارد متعاقبا” توسط کلاوس اسکیپ من در سال 1971 تایید شد.
ویژگی دیگر مجموعه ، بقایای بنای مدور برج گونه در بالای همین تپه است . این ساختمان که حداقل بیست متر ارتفاع داشته، نزد عامه مردم بعنوان برج گوربان یا برج کوربان (دخمه) شناخته می شود ، و بنظر می رسد که یک برج دیدبانی نظامی با روشنایی بوده که می توانسته برای هشدار به دشمنان نزدیک روشن باشد.
در هر دو مورد ، دیوارهای باقی مانده از آجر پخته هستند ، که با مخلوطی از گل رس-نی به هم چسبیده اند. در قرن دهم ، بناها توسط اسماعیلیان اصفهان برای مخفی کردن از جمع آوری مالیات استفاده می شده است. مسعودی مورخ عرب در همان زمان از سایت بازدید کرده و سنت محلی اعتقاد به اینکه سایت توسط شاه یوستاسف(حامی زرتشت) از معبد بت به معبد آتش تبدیل شده ،زمانی که دین مجوسان را قبول کرد ، را ثبت کرده است.