پل خواجو ، پلی تاریخی در اصفهان است که بعنوان بهترین پل استان اصفهان وصف شده است . این پل توسط شاه صفوی ، شاه عباس دوم در حدود سال 1650 بر روی پایه های یک پل قدیمی تر بنا شد . هم به عنوان پل و هم به عنوان سد استفاده می شود و محله خواجو در کرانه شمالی را به محله زرتشتیان ، در دو سوی زاینده رود متصل می کند . با وجود کارکرد معماری آن بعنوان یک پل و یک سد ، برای یک عملکرد اصلی بعنوان مکانی جهت جلسات عمومی استفاده شده است . این سازه در اصل با کاشی کاری هنرمندانه و نقاشی تزئین شده بود و به عنوان چای خانه استفاده می شد . در مرکز سازه عمارتی وجود دارد که شاه عباس متحیر از منظره آن ، یکبار در آن نشسته بود . امروزه ، بقایای صندلی سنگی تمام آن چیزی است که از صندلی شاه بجای مانده است . این پل یکی از بهترین نمونه های معماری ایرانی در اوج تجلی فرهنگی صفوی در ایران است . در عبارات آرتور اوفام پوپ و جین چاردین ، پل خواجو اینگونه توصیف شده :
” اثر تاریخی متعالی معماری پل ایرانی و یکی از جالب ترین پل های موجود … جایی که تماما” دارای ریتم و وقار است و بهترین ثبات ، کاربرد پذیری ،زیبایی و تفریح را در هم آمیخته است . “
پل خواجو دارای 24 طاق ، 133 متر طول و 12 متر عرض است . گذرگاه پل 7.5 متر عرض دارد و با آجر و سنگ با 21 مجرای ورودی و خروجی بزرگتر و 26 مجرای کوچکتر ساخته شده است . قطعات سنگ استفاده شده در این پل بیش از دو متر طول دارند و فاصله بین هر مجرا و پایه سقف 21 متر است . کتیبه های موجود اشاره می کنند که پل در سال 1837 مرمت شده است .
خواجو یکی از پل هایی است که جریان آب رودخانه را تنظیم می کند به دلیل اینکه دریچه های سدبند در زیرطاقها روی رودخانه وجود دارند . وقتی که دریچه های سد بسته هستند ، سطح آب پشت پل برای تسهیل آبیاری باغ های بال دست پل درامتداد رودخانه ، بالا می آید .
در سطح بالاتر پل ، راهروی مرکزی توسط اسب ها و چرخ دستی ها و راه های طاقدار در دو طرف توسط عابرین پیاده مورد استفاده قرار می گرفت . عمارت های هشت ضلعی مرکز پل در هر دو طرف بالایی و پایینی نقاط بهتری را برای مناظر قابل توجه فراهم می آورد . سطح پایینی پل شاید در دسترس عابرین پیاده و یک مکان سایه دار برای استراحت باشد .
آرامگاه آرتور پوپ و همسرش فیلیس اکرمن در نزدیکی آن واقع شده است .